Heima er bezt

Og þá erum við komin heim. Eftir 8 nætur í fellihýsinu og 2.400 ekna kílómetra, með óteljandi minningar í farteskinu og nokkuð hundruð myndir, allsvakalega sátt og enginn alvarleg rifrildi þrátt fyrir ofsafengna samveru síðustu daga. Ég væri alveg til í að fara annan hring, er hvergi nærri komin með leið á þessu. Fegnastur heimkomunni held ég að sé hann Neró sem hefur staðið sig eins og hetja alla leiðina, enda orðinn alvanur útileguhundur. Hann var orðinn dáldið pirraður að þurfa í sífellu að merkja sér nýtt svæði þar sem við tjölduðum hverju sinni, og svo er hann orðinn hundleiður á skottinu. Bílskottinu nefnilega, hann er ennþá hrifinn af eigin skotti þetta hundspott. Held við fáum hann ekki inn í bíl næstu daga, hann lagðist á parketið þegar við komum heim og þefaði svo rosalega að það brakaði í því, svo svakalega feginn því að vera kominn heim til sín.

Og þá tekur við daglegt líf, þvo þvotta og skúra gólf og svoleiðis. Nei djók, bara mest að tana á pallinum held ég. Svo var ég víst búin að skrá mig í hálft maraþon í ágúst, best að fara að æfa eitthvað fyrir það! Hef sko ekki verið dugleg við að hlaupa, en hins vegar verið ansi dugleg við að borða góðan mat og stunda innhverfa íhugun. Sú iðja gerir öllum gott, en maður byggir víst ekki upp hlaupaþol með því... Þannig að á morgun set ég upp hlaupaprógram og fer fullkomlega eftir því næstu 7 vikurnar. Djóóók! Held ég joggi einn hring og fari svo í fjallgöngu og taki myndir. Massa þetta maraþon svo bara með gleðinni :)

Framundan er svo margt ofurskemmtilegt og spennandi, fleiri ferðalög, heimsóknir, háskólanám... segi ekki meir!

Ást og út.

(p.s. ég vil klappa mér á bakið fyrir að hafa sett inn heilar 20 færslur í júnímánuði, hef aldrei áður verið svona dugleg á mínum 11 ára bloggferli. Og það þrátt fyrir að hafa verið netlaus megnið af mánuðinum í Vesturferðinni og Hringferðinni. Ég tók mér líka það bessaleyfi að skrá nokkra eðal einstaklinga að þeim forspurðum á póstlista (hér efst til hægri), vona að það hafi ekki komið illa við neinn en ef svo er þá er lítið mál að segja sig úr áskriftinni (sjá leiðbeiningar í tölvupóstinum))

Ásbyrgi

Þar kom að því að við lentum í rigningu. Í vikunni fengum við þær fréttir að trampólínið héngi á snúrustaurnum heima, það gerði víst arfavitlaust veður á meðan við sóluðum okkur á Reyðarfirði. Og nú er komið að okkur, við vöknuðum í rigningu í Ásbyrgi og tókum því rólega í morgun. Það er nú samt líka notalegt hjá okkur í rigningu, kaffi og meððí og útsýnið út um "stofu"gluggann flott, grænn gróður sem fagnar bleytunni. Flottur dagur framundan, við ætlum að Mývatni og jafnvel að taka okkur sundsprett í Víti?!? Allavega í jarðböðunum, sjáum til með Vítið :-)

Hlaupamynd dagsins

Hlaup dagsins var 5 km upp og niður allar brekkur sem ég fann á Reyðarfirði og meðal annars meðfram þessari fallegu á sem ég reyndi að festa á filmu. Nú er það ferskt sjávarfang í kvöldverð á Randulffssjóhúsi á Eskifirði. Við hugsum okkur til hreyfings á morgun, kannski Ásbyrgi eða bara eitthvað allt annað. Áframhaldandi hiti og veðurblíða, lífið gæti ekki verið betra hjá okkur hér fyrir austan.

Austfiðringur

Hamingjuna er að finna nákvæmlega hér, í litlum árabáti úti á svölu vatni á heitum sólardegi á Austfjörðum.

Austfirrðingur

Á ferð minni um Austfirði í dag hef ég í alvöru verið að spá í það hvort gerð hafi verið mistök á fæðingarheimilinu daginn sem ég fæddist. Annað eins hefur nú gert, börnum ruglað saman og svoleiðis. Þar sem ég horfi á þessu austfirsku fjöll og firði í fyrsta sinn hef ég nefnilega verið að spá í því hvort ég sé jafnvel Austfirðingur! Alla vega aftur í ættir, held að þetta með fæðingarheimilið sé of langsótt. Ég finn svo mikla gleði í mér við hvern þann fjörð sem við keyrum fyrir og hvert það fjall sem við sjáum að það er engu líkara en að ég sé komin heim. Allt er svo fallegt hérna. Og öfugsnúið. Hér er opið haf til austurs og sólin sest að fjallabaki en ekki í hafsauga. Undarleg hegðun náttúrunnar hérna megin á landinu.

Við erum búin að eiga yndislega daga, fulla af sól og sælu út í gegn. Við nestum okkur vel að morgni og keyrum út i óvissuna. Stoppum oft og alltaf þegar við sjáum eitthvað spennandi. Í morgun vildu krakkarnir stoppa í húsdýragarði á bænum Hólmi. Sko alvöru húsdýragarður með alvöru húsdýrum. Bóndinn leiddi okkur í allan sannleik um dýrin og krökkunum fannst hann alveg frábær. Og þessi bóndagarður miklu betri húsdýragarður en Húsdýragarðurinn í Laugardal. Enda var þessi alveg ekta. "Þú ert bara eins og leiðsöguhandbók!", sagði Sólin við bóndann á Hólmi þegar við röltum frá landnámshænunum að geitagerðinu. Honum þótti mjög vænt um þann titil, eða svo sagði hann alla vega. Geiturnar urðu algert uppáhald, kiðlingurinn hoppaði í kjöltu bloggarans og kreisti út knús, reyndi svo að naga skóreimarnar hjá okkur öllum. Á leiðinni út í bíl sneri Vinurinn við og sagðist ætla að fara að þakka fyrir sig. Hann gekk upp að bóndahjónunum og sagði takk. Þegar hann kom út til okkar kreppti hann hnefana og hoppaði upp og niður, beit saman jöxlum og hrópaði: "þetta var æði!!". Þegar maður er 12 ára og segir: "hérna... takk fyrir", þá meinar maður svo miklu, miklu meira. Bóndinn virtist vita það.

Í dag skelltum við okkur líka í heita ölkeldupotta við bæinn Hoffell. Þarna eru nokkrir pottar misheitir, smávegis búningsklefi og útisturta. Ef maður liggur á pottbarminum getur maður teygt sig blóðberg og ljónslappa sem sprettur þarna á pottbarminum. Mig langaði bara að sækja bolla út í fellihýsi, taka ölkelduvatn úr pottunum og búa mér til te! Meðan við lágum þarna í marineringu með ímyndaða tebollann kom amerískt par að forvitnast: 

"Do we need a reservation?"

"Ha? Nei, just come on in, you´re welcome!"

Þeim fannst þetta eitthvað of fínt til að vera satt. Að hægt væri að stoppa þarna og hoppa ofan í heitan pott að vild. "So, how do you like Iceland?"

Ég gæti skrifað endalaust, en ég veit ekki hvað nettengingin mín hérna dugar. Ég sit í fellihýsinu á tjaldsvæðinu á Reyðarfirði og farsíminn minn sér mér fyrir nettengingu. Dreifir Wifi stuði eins og hann lifandi getur. Vonandi. Ef stuðið klikkar mun enginn lesa þetta, heldur mun þetta hverfa út í cosmosið og engin áhrif hafa. Þannig að ef þú lest þetta, þá hefur tæknin ekki klikkað, heldur verið bloggaranum í hag (aldrei þessu vant...).

Tóti situr hér með mér og skoðar kort, planar morgundaginn og næstu daga. Ég nenni því ekki, veit fyrir víst að þessi plön halda hvorki vatni né vindi, því um leið og við sjáum eitthvað sniðugt og spennandi á leið okkar þá eru öll plön fyrir róða. Við hjónin erum sem betur fer sammála um það :)

Seinna mun ég kannski skrifa um Þakgil, Stjórnina, Þvottárskriður eða aðra makalausa staði sem hafa heillað okkur á leiðinni. Núna ætla ég bara að hlusta á börnin mín hrjóta og Tóta tala um örnefni og annað merkilegt.

Ást og út!

Nesti við Stjórnarfoss. Eftir nestistímann skelltum við okkur auðvitað í sundföt og svömluðum um í Stjórninni. Þetta er okkar leynistaður (sem þó er á allra vitorði...).

Ferðalag

Verandi á ferð um landið með allt sem skiptir máli í farteskinu kemur þakklætið og auðmýktin ósjálfrátt til manns. Ég er eilíflega þakklát fyrir það hversu yndislega fjölskyldu ég á og hvað við erum samstillt og getum gert margt skemmtilegt saman. Auðmýktin læðist að manni við álfaborg í afskekktum fjallasal og fyllir sálina þvílíkum krafti að maður grípur andann á lofti og tárast aðeins. Það er bara þannig sem liggur í því!

Og áfram veginn höldum við, þjóðveg nr.1 með hæfilegum útúrdúrum og krókum. Nóg af nesti í kæliboxinu og svo tjöldum við þar sem við viljum sofa. Ekkert plan heldur okkur, nema þá það helst að njóta okkar og lifa lífinu. Reyndar eitt á dagskrá fljótlega, við nálgumst nú Stjórnina og Stjórnarfoss og þar ætlum við að stinga okkur til sunds. Þangað til ætla ég að hætta að pikka þetta á símann minn og taka undir þríradda söng með ukulele-undirspili úr aftursætinu: Gott er að geta talað við, einhvern sem að skilur mig, traustur vinur getur gert kraftaverk :-)

C&H dagsins

Farangurinn

Í gær kom ég heim úr ferðalagi. Löngu þörfu og löngu þráðu ferðalagi heim í fjörðinn minn fagra þar sem ég náði að róta mig aðeins og njóta. Ég og Una mín yndislega rifjuðum upp minningar og sögur og bjuggum til nýjar. Og eins og alltaf þegar heim er komið úr svona langferð, þá þarf að ganga frá farangrinum.

Öll förum við í gegnum lífið með farangur. Sem betur fer, vil ég segja, því hver vill fara í langferð án alls sem mögulega gæti verið þörf á á leiðinni. Sumt er þetta reyndar ókræsilegt dót sem slæðist í töskurnar á langri leið, annað hvort vegna þess að því troðið upp á okkur eða þá við gleymum að velja og hafna. Annað er nauðsynlegt og þarft að hafa í farteskinu og gott er að velja af kostgæfni það sem hver og einn vill hafa með í sinni för.

Í dag var ég að ganga frá farangri og raða nýju dóti á sinn stað. Þetta er miklu meira en eins dags vinna, enda var þetta svo frábær og innihaldsrík ferð! Ég áttaði mig á því hvers ég sakna að vestan og kem ríkari heim því ég lærði svo margt og mikið um sjálfa mig og aðra. Ég á svo ótrúlega mikið af eigulegum gripum eftir þessa ferð að það eru allar hirslur orðnar stútfullar af gersemum.

Ferðafélagar

Una Björg að tjilla í Tálkafirði

Pollurinn í Tálknafirði

Lífið er yndislegt og einfalt. Sérstaklega þegar bloggarinn marinerast í heitri laug úti í sveit og engar áhyggjur svo langt sem augað eygir.

Sundferð

Það er kannski ekki hlýlegt um að litast í Önundarfirði í dag, skýjað og ennþá snjór í fjöllum. Mér er þó hlýtt í hjartanu og reyndar svo hlýtt að ég stakk mér til sunds í Holtsfjöru í dag. Ekki lengi, bara rétt skellti mér ofan í og tók nokkur sundtök, rifjaði upp kikkið. Lét það þó vera í þetta sinn að stökkva fram af bryggjunni. Una var á myndavélinni á meðan, snillingurinn. Mikið þykir mér vænt um þessa ferð okkar!

Á heimaslóðum

Það eru bara stuttar færslur núna enda hrjáir bloggarann staðbundið netleysi. En þetta er staðurinn, upphaf alls sem ég er, hingað liggja mínar rætur og hingað er dásamlegt að komast loksins aftur. Í morgun vaknaði ég við fuglasöng og árnið sem ég kannaðist við og í kvöld mun ég sofna við sama söng. Yndislegt!

Bumbusystir

Fallega bumbusystir mín <3

Útsýnið

Útsýnið úr strætó akkúrat núna er býsna bjart og á því vel við. Framundan er spennandi helgi og ævintýrin bíða mín fyrir vestan. En fyrst, deit með fögrum fljóðum í höfuðborginni. Lífið er yndislegt!

Hafragrautslexíur

Í Barnaskólanum í Holti var okkur nemendum uppálagt að borða hafragraut í morgunmat. Ekki man ég nú eftir því að okkur hafi fundist hann sérstaklega góður, en ekki var hann vondur og maður þurfti að gera svo vel að komast í gegnum skálina áður en kennsla gat hafist.
Nemendur og kennarar átu saman úr sínum skálum og hurfu svo til sinna starfa áður en allir hittust aftur í matsalnum í næstu máltíð. Í Holti lærði ég líka 7 ára gömul að drekka Melroses te með brauðinu mínu og finnast það gott. Í morgunkaffinu var smurt brauð með eggjum, tómötum og gúrkum á borðum og hitabrúsar með Melroses tei. Ég sé ennþá fyrir mér rauðu miðana dingla á brúsunum og það sem manni fannst þetta notalegt, sjóðandi heitt te með mjólk og miklum sykri á meðan veturinn gnauðaði á glugga. Ljúft er það í minningunni.

En aftur að því sem mig langaði að ræða núna, nefnilega hafragrautinn. Þannig er að undanfarið hefur mér mikið verið hugsað til þess hvar rætur mínar liggja og hvað það er sem gerði mig að þeirri manneskju sem ég er í dag (þú veist, svona frábær og vel samsett). Upp úr þeim pælingum hafa margar nytsamlegar uppgötvanir orðið til, og ýmis púsl raðast á sína staði. Af hafragrautnum í Holti lærði ég tvær afar mikilvægar lexíur. Sú fyrri er að velja verkefni við hæfi og klára það sem maður byrjar á, þetta geri ég alltaf og undantekningalaust. Hin er að það er langbest að demba sér í leiðinleg verkefni áður en þau vaxa manni yfir höfuð og ljúka þeim af, klára þau svo maður geti fengið góða stöffið. Ég er líka rosa góð í þessu.

Málið er að í Holti fengum við að ráða hvað við vildum mikið af graut á diskana, og ef maður var lystarlaus þá fékk maður sér bara lítið. Svo mátti líka biðja um meira ef maður var mjög hungraður, það var minnsta mál. En maður kláraði alltaf það sem maður fékk sér. Hafragrautslexía sem nýtist manni í lífinu númer eitt.

En. Alltaf þetta en. Eitt þarftu lesandi góður að vita um Holt. Ef það var afgangur af hafragraut eftir morgunmatinn þá eldaði matseljan undantekningalaust hræring í hádegismat. Fyrir þá sem ekki vita þá er hræringur sá allra versti matur sem 7 ára barn getur hugsað sér: hafragrautur hrærður saman við skyr svo úr verður kaldur slímugur hræringur ættaður úr hinu neðra. Úhúúúúööþk. Ég man ennþá eftir svipnum á kennurunum sem píndu þetta náfölir ofan í sig: "Svona krakkar, þetta er rosa gott, namminamminamm...". Þess vegna var aldrei afgangur af hafragraut í Holti, við fengum okkur alltaf kúfaða diska, og báðum stundum um meira. Saman unnum við að því að klára úr hafragrautspottinum svo við fengjum kjötsúpu eða fiskibollur í hádegismat. Hvað sem er, bara ekki hræring. Við drifum þetta leiðinlega verkefni af og uppskárum gott í hádegismatinn. Hafragrautslexía sem nýtist manni í lífinu númer tvö.

Síðan er það ein viðbótarlexía sem hafa ber í huga við alla verkefnavinnu. Eftir því sem við urðum lystugri á hafragrautinn eldaði matseljan í Holti meiri hafragraut. Sem vonlegt var hélt hún blessunin að við værum bara svona svakalega svöng enda vissi hún ekkert af þessum lexíum. Henni var sjálfsagt efst í huga reglan um framboð og eftirspurn. Bessunin.

Lasagna

Uppáhaldsmaturinn á þessu heimili er klárlega Lasagna. Allir hljóta að kannast við föstudagspizzurnar frægu. Hér á bæ tölum við alltaf um miðvikudags-lasagna, svo oft er þetta eldað...

Þegar ég byrjaði að búa gerði ég Lasagna alltaf úr pakka og fannst það fínt. Sem það var auðvitað ekki, en hei! Ég var bara krakki. Svo prófaði ég að fara eftir einhverri uppskrift sem ég fann og  gerði þessa alræmdu "bechamel"-sósu sem á að vera svo svakalega fín, en fannst hún svo hræðilega vond að ég hef ekki reynt við hana aftur. Enda finnst mér í raun skrýtið að hræra uppstúf saman við nautakjöt og bera á borð fyrir mannfólk.

Svo smakkaði ég lasagna með kotasælu og þá fóru hjólin að snúast. Ég hef verið að prófa mig áfram í sirka 10 ár og er ennþá að prófa nýjar útfærslur og geri aldrei eins og síðast. En sirka svona geri ég s.s. Lasagna:

Lasagna

• Hvítlaukur - saxaður eða marinn, steiktur upp úr olíu. Ef ég á ekki hvítlauk set ég bara venjulegan, þetta getur ekki klikkað.
• Nautahakk - bætt á pönnuna og steikt. Út á pönnuna fer líka alls konar krydd: kjötkraftur, salt, pipar, paprikukrydd, laukduft, oregano. Ég á það líka til að setja vorlauk, koriander, sýrðan rjóma, Worchester-sósa eða bara það sem er til hverju sinni, þetta getur ekki klikkað!
• Kotasæla - stór dós, bætt út á hakkið
• Niðursoðnir tómatar - ein dós, gott að kaupa tómata með basiliku eða einhverju öðru góðu. Lasagnað verður bara betra fyrir vikið.
• Allt hrært vel saman og svo er botnfylli sett í eldfast mót, lasagna plötur yfir. Síðan fer meira kjötgums og annað lag af lasagna. Það fer eftir stærð fatsins og magni kjötgumsins hvað þetta er gert oft, en hjá mér eru þetta þrjú lög af lasagnaplötum. Alltaf að enda á lagi af kjötsósu, strá rifnum osti yfir og skella inn í 180-190°C ofn í 35-40 mínútur.

Að vökva ræturnar

Á milli þess sem ég fylgist með veðurspánni og raða 90´s tónlist inn á ipodinn, rifja ég upp minningar og læt mig dreyma. Um helgina er ferðinni nefnilega heitið vestur á firði í mína heimabyggð.

Á myndinni hér til hliðar erum við ferðafélagi minn í fangi móður hennar fyrir utan æskuheimili mitt, mikið sem það er nú fallegt og stórt hús í minningunni. Í dag er þar rekin bændagisting og um helgina mun ég mæta á svæðið og gista í þrjár nætur. Vonandi fæ ég gamla herbergið mitt, þá get ég vaknað á morgnana, litið út um gluggann og séð það sama og ég gerði sem barn, fjallið mitt sem hefur ekkert breyst.

Ég var þarna síðast árið 2009 svo það er orðið löngu tímabært að skreppa vestur og vökva ræturnar, ekki veitir þeim af því.

Miðjubarnið

Þetta er miðjubarnið mitt. Yndislegur ástsjúkur og andfúll labrador sem er orðinn 11 ára gamall. Hann kom með mér í 7km útihlaup í gær og hefur legið fyrir í allan dag með harðsperrur. Þrátt fyrir augljós ellimerki (ekki ligg ég með harðsperrur...) kalla ég hann iðulega miðjubarnið mitt því þá eru börnin mín orðin þrjú og bera öll klassísk einkenni fæðingarröðunar sinnar auk sinna persónulegu sérkenna. Það elsta er traustur og ábyrgur, hógvær og rólyndur dundari og uppátækjasamur vísindamaður sem kann mest að meta reglu og öryggi og kósíkvöld. Það yngsta er félagslyndur fjörkálfur, áhættusækinn uppistandari með endalausa orku sem finnur upp á óteljandi uppátækjum en vill samt allra helst finna fyrir elsku og fá að knúsa .

Miðjubarnið mitt er í sífelldu kappi um athygli, ást og umhyggju, hann eltir okkur út um allt, þolir ekki að vera skilinn útundann, vill alltaf vera hafður í ráðum en allra, allra helst vill hann bara fá að vera nálægt okkur svo hann geti gætt okkar. Því án hans vökula eftirlits myndum við sjálfsagt fara okkur að voða. Það segir hann alla vega.

Það er eins gott að við fimm hittum hvert annað og ákváðum að rugla saman reitum, ég segi nú ekki annað.

Endomondo hlaup

Endomondo er frekar sniðug græja sem kemur alltaf með mér að hlaupa. Í dag hljóp ég 7 km með miðjubarnið í eftirdragi. Held ég skilji hann eftir heima hér eftir þegar ég hleyp eitthvað meira en 4-5 km... hann var orðinn alveg uppgefinn eftir 4 km og hékk í taumnum greyið það sem eftir var, veit ekki hvað fólk hefur haldið um mig dragandi hann svona á eftir mér.

Áður en ég fór út að hlaupa sló ég garðinn, í fyrsta sinn í ár. Ilmurinn er yndislegur og það hefur verið opið út síðan þá svo húsið fyllist örugglega af þessu góða lofti. Það er mögulegt að næst þegar ég slæ garðinn taki ég Endomondo með mér og láti hann skrá niður kílómetrana og kortleggja þá, það ætti að verða frekar fyndið á skjá.

Unglambið

Nú í  morgunsárið þegar ég sit hér með kaffið mitt og les yfir pistil gærdagsins finnst mér þörf á því að bæta aðeins við hann til að forðast þann misskilning að ég sé komin af léttasta skeiði. Ég bý nefnilega líka yfir eiginleikum sem aðeins unglömb eiga að búa yfir. Mér finnst ég þurfi að taka það fram, svona til að jafna út lýsingarnar í síðasta pistli.

Í fyrsta lagi á ég nefnilega bágt með að labba rólega. Ég er svoddan krakki í  mér að þegar ég er á ferðinni, labba út í búð eða heim af Pöbbnum úr vinnunni þá langar mig svo mikið til að hlaupa, að ég þarf virkilega að halda aftur af mér og beita mig hörðu að hleypa sjálfri mér ekki á skeið. Svona er ég spennt og unglembd. Alger gemlingur.

Í annan stað er ástandið á mér þannig að þótt ég sé nú orðin fullra 35 ára þá iða ég ennþá í skinninu þegar ég á von á pakka. Ég elska að fá pakka! Spennan og æsingurinn er þvílíkur að ég get mig vart hamið. Eins og krakki á jólunum. Þess vegna panta ég oft einstaka sinnum dót á netinu, bíð svo spennt eftir tilkynningunni frá pósthúsinu og hleyp svo þangað til að sækja hann (svo spennt að ég get ekki labbað skilurðu).

Þriðja atriðið sem mig langar að nefna, köllum það C, er frekar í vandræðalegu deildinni. Það hefur í gegnum tíðina truflað mig talsvert þótt ég reyni að láta lítið fyrir því fara og komast hjá aðstæðum þar sem þetta getur gerst. T.d. reyni ég að fara ekki á pósthúsið þegar það er rok, því uppi á Smiðjuvöllum þar sem pósthúsið er verður sko ROK þegar hvessir aðeins. Og þegar hvessir þá gerist það, ég tek andköf og allt lokast, ég get ekki andað. Þarf að snúa mér undan eða komast inn einhvers staðar. Enginn sem telur 1, 2, 3 fyrir mig eða neitt. Fyrirvaralaust kviknar á þessu ungbarnaviðbragði sem eldist víst almennt af fólki á fyrstu árum ævinnar, en ég bý einhverra hluta vegna ennþá yfir. Vita gagnslaus eiginleiki náttúrulega, nema ef keppt væri í ungbarnasundi fyrir 35+, þá yrði ég náttúrulega beðin um að keppa fyrir Íslands hönd á Ólympíuleikunum. Ég bíð spennt eftir símtalinu...

Afstæðiskenningin

Aldur er afstæður, eða því hef ég heyrt fleygt, og að undanförnu hef ég verið að velta ýmsu fyrir mér varðandi þetta fyrirbæri.

Vangavelturnar hófust um daginn þegar við hjónin ákváðum að fara á Pöbbinn hér í bæ, svona aðeins til að lyfta okkur upp. Við erum svo heppin að geta nú orðið skilið stóru börnin okkar eftir heima í nokkra klukkutíma án þess að þurfa að fá okkur barnapíu eða neitt svoleiðis vesen. Þau sofa bara á sínu græna og vita alveg hvað þau eiga að gera ef þau vakna og þurfa á foreldrunum að halda því við erum nú ekki langt undan. Við höfum þó ekki nýtt okkur þetta neitt að ráði hingað til, okkur finnst líklegast svona rosalega gott að vera heima hjá okkur.

En sem sagt, það var lifandi tónlist í boði á Pöbbnum, tveir trúbadorar áttu að stíga á stokk á miðnætti og gömlu hjónin ákváðu að skella sér. Við vorum mætt fjórar mínútur í tólf, bara til að missa nú ekki af neinu. Við vorum fyrst á svæðið...

Klukkan 12, þegar tónlistarmennirnir stigu á svið sátum við fjögur í salnum. Þeir spiluðu nokkur lög áður en þeir lögðu í það að tala við okkur. Þá kynntu þeir sig formlega: Góða kvöldið, ég heiti Alexander. Og ég heiti Óli. Auðvitað sagðist ég heita Bogga, hátt og skýrt. Það voru ekki aðrir þarna en við, og mér fannst eitthvað vandræðalegt að ég vissi hvað þeir hétu en þeir vissu ekkert um mig!

Alla vega. Þetta kvöld fannst mér eitt augnablik ég vera ævaforn. Hundgömul. Fullorðin.
Fyrir það fyrsta þá mætir fólk ekkert fyrir miðnætti á pöbbann, ekki nema gamla fólkið þá helst.
Í annan stað þá fylltist allt af tvítugum töffurum um hálftvö-leytið og samanburðurinn í hressheitum var ekki mér í hag, ég sat bara róleg og hlustaði á tónlist eins og maður sá gamla fólkið oft gera hérna í gamla daga. Þau tvítugu voru á stöðugu iði, töluðu hátt, sungu hástöfum allt annað lag en Alexander og Óli voru að syngja.
Í þriðja lagi þá sat ég þarna allt of mikið klædd, sötraði úr rauðvinsglasi og klappaði á eftir hverju lagi. Hipp og kúl hefði verið að mæta í snípsíðum kjól og á 12 cm hælum, panta fötu á borðið og láta ískra í mér eins og í biluðum hemlabúnaði á eftir hverju lagi. Má annars segja "hipp og kúl"?

Við hjónin vorum komin heim um hálfþrjú og ég var svo fegin að skríða upp í rúm, dauðþreytt eftir svona næturbrölt.

Eftir þetta kvöld hef ég verið að hugsa svolítið um aldur og hvernig upplifunin breytist eftir því sem æviskeiðin líða hjá. Þegar ég var tvítug fannst mér 35 ára konur vera gamlar. Núna, þegar ég er orðin 35, finnst mér ég illa geta haldið uppi fullorðnum samræðum við tvítugt fólk. Þetta eru óttaleg börn ennþá, þannig séð. Og svona hlýt ég líka að hafa verið á þessum aldri. Sem betur fer voru snípsíðir kjólar og 12 cm hælar ekki í tísku þá, en að öðru leyti hefur þetta sjálfsagt verið mjög svipað.

Eins og ég lít á þetta núna þá hefur það tekið mig þessi 15 ár frá því ég komst af barnsaldri að fullorðnast. Ég get litið til baka með þakklæti og verið sátt við fortíðina og allt það sem ég hef tekið mér fyrir hendur. Síðasta árið hafa orðið nokkuð stór kaflaskil í mínu lífi, kaflaskil sem ég er að skilja betur og betur þessar vikurnar. Eftir róstursamt ár finnst mér ég standa á tímamótum og framundan eru bestu ár ævi minnar, miðbik lífsins, tilgangurinn með þessu öllu saman. Ég held að síðustu 35 ár hafi verið undirbúningur þess tíma sem nú er runninn upp og framundan er og ég hef einsett mér að njóta tímans til hins ítrasta.

Það þarf engan Einstein til að sjá að aldur er afstæður, hvert æviskeið háð afstöðu sinni við annað æviskeið. Þegar ég var tvítug fannst mér ég vera ósköp fullorðin. Það var mín afstaða þá enda var ég að miða við minn eigin litla reynsluheim sem afmarkaðist af þessum 20 árum. Núna hef ég fleiri ár að miða við, reynslubankinn orðinn troðfullur og afstaðan er önnur. Ég er hreint ekkert gömul, enda rétt að verða fullorðin núna og reyni að njóta hvers einasta augnabliks í núinu og hlakka líka endalaust til framtíðarinnar. Það er mín afstaða.