Ein er sú athöfn sem ég stunda eins oft og ég get. Stundum á morgnana en oftar á kvöldin. Yfirleitt um helgar.
Ekki þarf að kosta mikið til hennar, en uppskeran er ríkuleg.
Ótrúlega margir stunda þetta, sumir halda því fyrir sjálfan sig en flestir eru ófeimnir við að ræða þetta við aðra og fá góð ráð og ábendingar.
Sumir vilja helst gera þetta í einrúmi en öðrum finnst best að hafa aðra með sér. Sumir ganga svo langt að gera þetta í stærri hópum...enn aðrir með alveg nýju fólki í hvert sinn, en ég ætla nú ekki að ganga fram af lesendum með nánari lýsingum á því!!
Og hvað er svona heillandi við þennan verknað? Tja, suma grípur hin taktfasta hrynjandi, aðra heillar ör hjartsláttur og svitakóf. Enn aðra grípur keppnisskap og samanburður við aðra iðkendur hvetur þá áfram.
Maður reynir auðvitað að gera þetta í hljóði, en eins og allir vita sem reynt hafa þá getur það oft og tíðum reynst ansi erfitt. Iðulega læðast stunur yfir varirnar, auk þess sem allir líkamsvessar byrja að flæða óhindrað með tilheyrandi snörli og þvíumlíkum óhljóðum. Vegna þessa reyni ég alltaf að muna að hafa með mér pappír.
Auðvitað er maður ekki alltaf upplagður eins og gefur að skilja. Þreyta og orkuleysi eru algengar afsakanir og þegar kemur að þessari iðju er höfuðverkur er fullkomlega gild ástæða til að taka sér frí.
Ó, ég gæti haldið endalaust áfram!