Maður er kannski viti sínu fjær, en ekki alveg viss hvort það er vegna óstjórnlegrar gleði, tilhlökkunar, kvíða eða hvað.
Ég veit alla vega að ég er viti mínu fjær.
Eins og er, þá held ég að tillhlökkun búi innra með mér því ég tel niður stundirnar þar til ég verð barnlaus á ný (21,5 eins og er). Ómæ ómæ, heil vika bara fyrir mig!!! Jú, jú, Tóti verður reyndar hérna líka því mamma hans vildi ekki hafa hann neitt með og ég skil hana ósköp vel. Neibb, þau sómahjónin tengdaforeldrar mínir ætla einungis að hirða af mér börnin og ferja þau til Danmerkur í viku.
Að hugsa sér, ég get vaknað á morgnana og þarf bara að hugsa um sjálfa mig! Ég get verið fyrst á klóið og þarf ekki að skeina tvo rassa áður en kemur að mér. Engin skapofsaköst morgunfúlra barna og rifrildi um fötin sem á að fara í (hei, ef það er ekki bleikt og ef það er ekki pils þá er það bara glatað!)
Ég get farið hvert sem ég vil eftir vinnu, í ræktina, göngutúr, fjallgöngu eða uppí sófa með bók og kertaljós.
Ef ég þarf að skreppa eitthvað, þá bara fer ég. Ekkert að athuga hvort einhver þurfi á klóið, hvort einhver sé svangur eða þyrstur, koma öllum í föt og troða þeim röflandi í bílinn.
Ég þarf ekkert að vera að elda, borða bara þegar ég er svöng. Og þegar ég er búin að borða get ég farið aftur upp sófa með bókina mína, ekkert fjöldabað, engin kvöldsaga, ekkert að sussa á óþekk kvikindi sem ekki vilja sofa.
Ég veit, hljómar eins og útópía hverrar úrvinda konu.
Eeeen, eins og ég sagði, það er stundum erfitt að átta sig á tilfinningum.
Ég hugsa nefnilega líka til þess að þurfa að sofa í sex nætur án þess að finna ylinn af litlum kroppum sitthvoru megin við mig, án þess að vera vakin með blíðri andfýlu í morgunsárið og mjúku hlýju knúsi í kjölfarið. Ég fæ ekki að fara inn til þeirra á kvöldin og horfa á þau sofa, strjúka þau og kyssa fyrir nóttina. Ég fæ ekki þessa stund sem við eyðum í mömmuholu eftir baðið með knúsi, kitli og innilegum hlátri sem hittir mig beint í hjartastað.
Og þegar ég hugsa um þetta lítur dæmið nú öðruvísi út.
Þau eru ekki enn farin (21,2!) en ég sem samt farin að telja niður dagana þar til þau koma heim.
Blogged with Flock