Eitt sinn skáti

Litla lambið mitt, sólargeislinn minn sem er ekki nema 10 ára, er nú móðurlaus norður í landi í viku. Heila viku!

Það er því aldeilis ástandið á heimilinu, eins og gefur að skilja, því móðurhjartað er við það að gefa sig af söknuði. Ég get ekki heilli á mér tekið, ráfa hér um gólf og er bara alveg ómöguleg. Og bölvandi. Bölvandi þeim degi sem ég skráði hana í skátana, vitandi það að einn daginn færi hún á Landsmót og myndi skemmta sér dátt. Án mömmu sinnar!

Hún tók sig vel út með bakpokan, sáralítill
farangur sem móðir hennar lét hana taka með. 
Aukabakpokinn er ekki á myndinni...

Blessuð perlan, alveg að bugast!
En ekki hætti hún við, onei.

Allt voða vel merkt skal ég segja ykkur, alveg
niður í smæstu einingu. Sokkar og allt.

Galdurinn er: LOFTTÆMING
Ekkert of yfirdrifið, nei, nei...

Sjá hvað hún virkar eitthvað smá
svona í samanburðinum...

Það er mjög erfitt að pakka í vikuferðalag 10 ára barns, þegar maður fer ekki sjálfur með. Ég meina það, þetta er alveg örugglega eitt það erfiðasta sem ég hef þurft að gera. Hvað ef það verður sól allan tímann? Þá þarf hún að taka með sér sólarvörn, þægileg létt föt, flugnanet. Svona basic. En hvað ef það rignir allan tímann? Þá þarf hún að taka með sér 14 pör af sokkum, þurr föt að fara í á hverjum degi og regnföt. Svo er hún með excem/þarf að hafa með sér krem, sítt hár/þarf að hafa hárbursta, sjampó og hárnæringu, kuldaskræfa/þarf að hafa teppi og nóg af hlýjum fötum.

Dæs...

Svo þegar hún var komin með þetta allt saman í bakpokann og meira til, fannst mér alls ekki nóg komið og bætti við öðrum bakpoka sem hún þarf að bera framan á sér. Ekki hef ég þó áhyggjur af burðinum, hún þarf bara að bera þetta frá bílastæðinu og sirka 200 metra að tjaldinu. Getur bara farið tvær ferðir.

Hún lagði í hann til Akureyrar seinnipartinn á sunnudaginn, fékk bílfar með nokkrum öðrum skátum. Þó ekki fyrr en hún var búin að skrifa þetta á vegginn sinn á Facebook:

Akkúrat þarna, þegar ég var að lesa þetta á meðan
Sólin sat úti að bíða eftir farinu sínu féllu tár.
Ég meina það, þessi manneskja er kostuleg! Enda
tek ég ekki upp "strauja dótaríið" fyrir hvern sem er :)

Þegar hún lagði í hann norður vorum við nýkomin frá ættarmóti í Vestmannaeyjum, fengum bara 5 tíma nætursvefn, nýsigld með Herjólfi og búin að keyra í þrjá tíma frá Landeyjahöfn á Akranes. Svo tók við hjá henni akstur frá Akranesi til Akureyrar þar sem hún lenti beint á balli með Páli Óskari.

Þegar hún hringdi svo í mig hágrátandi um miðnættið á sunnudagskvöld og sagðist vilja koma heim kvarnaðist aðeins úr móðurhjartanu. Sver það, ég felldi tár! Var alveg til í að skutlast norður og sækja barnið.

Nema ég var komin í náttfötin og svona. Ég talaði hana því til, róaði hana niður, tjáði henni ævarandi ást mína og taldi henni trú um að móðursýki hennar væri þreytumerki. Hún væri haldin ofsaþreytu eftir helgina og allt yrði betra á morgun eftir góðan svefn.

Eftir að við kvöddumst sallarólegar horfði ég lengi vel stíft á símann og óskaði þess að hann hringdi einu sinni enn. Bara einu sinni! Þá færi ég med det samme af stað til Akureyrar að sækja ljúfuna mína. Á náttfötunum einum klæða. En síminn hringdi ekki meir það kvöldið.

Skátinn hringdi hins vegar ofsakátur morguninn eftir og allt annað í henni hljóðið, fjárakornið sem betur fer. Sólin skein víst og allt svo bjart og fallegt. Hef ekki heyrt frá henni síðan! Hvernig hefur hún það? Er gaman? Er hún búin að kynnast einhverjum krökkum? Hvað eru súrringar? Er hún með nóg af hreinum nærfötum? Fær hún eitthvað að borða þarna? Hvað eru súrringar? Svo margar spurningar, en lítið um svör. Ég veit það eitt að ég get varla beðið til föstudags, þá leggjum við af stað norður strax eftir vinnu að sækja hana, held það verði unaðslegt!!